مرکز کنترل
مرکز کنترل ، اصلی ترین قسمت سیستم اعلام حریق است که وظیفه آن ارتباط بین سنسور ها و اعلام خطر و خطا است.کنترل پنل ها قادر به تشخیص و اعلام خطای اتصال کوتاه یا قطعی مدار هستند و همچنین در زمان قطعی برق نیز به دلیل وجود باتری های پشتیبان ، امکان حفظ سیستم وجود دارد.
از نظر ظرفیت مرکز کنترل های سیستم اعلام حریق متعارف با زون تقسیم بندی میشوند که معمولا به صورت ۲-۴-۸-۱۶-۲۴-۳۲ زون ارائه می گردند. در برخی از آنها میتوان با اضافه کردن کارت های الکترونیکی تعداد زون ها را زیاد نمود .و مرکز کنترل سیستم اعلام حریق آدرس پذیر با لوپ تقسیم بندی می شوند که غالبا ۱ تا ۶ لوپ متداول است .
به هر زون سیستم اعلام حریق متعارف می توان با توجه به نوع آشکارساز و مقدار کابل کشی حدودا تعداد ۲۰ دتکتور متصل کرد که شرکت سازنده آن را تعیین می کند وبه هر لوپ سیستم اعلام حریق آدرس پذیر نیز حدود ۲۵۰ المان متصل می شود.
پنل مرکزی می بایست در مکانی نصب گردد که به راحتی قابل رویت باشد . مثلا در ورودیها و محل هایی که ماموران آتش نشانی داخل میشوند نصب شوند و باید توسط یک دتکتور دودی حفاظت شود که ارتفاع نصب آن حدود ۱/۸ الی ۲ متر می باشد و محل نصب آن از نظر دستکاری افراد غیر مجاز و یا احتمال خرابکاری مورد توجه قرار گیرد .
نحوه ارتباط دتکتورها در سیستم اعلام حریق با مرکز کنترل به این صورت است که در زمان بروز آتش سوزی ؛ تحریک دتکتور و یا فشار دادن شستی اعلام حریق یک اتصال در مدار ایجاد می گردد و موجب افزایش جریان مدار و در نتیجه مرکزکنترل ، اعلام حریق می کند. مرکز کنترل از طریق مدار الکترونیکی بعد از تشخیص حریق رله های مربوطه را وصل کرده و آژیرها و چراغ های اعلام خطر را به کار می اندازد .سپس دستگاه های تلفنن کننده شروع به شماره گیری می کنند .
